Fokker D7

Historia    

Anion Herman Gerard Fokker urodził się w 1890 roku na Jawie (Holenderskie Indie Wschodnie). W wieku 20 lat przyjechał do Niemiec, gdzie zbudował swój pierwszy samolot, na którym nauczył się latać. Kolejne udane dwa modele pozwoliły mu na założenie własnej fabryki samolotów. Fokker był autorem pomysłu synchronizatora karabinu maszynowego, w którym mogły on strzelać przez śmigło. Dało to znaczną przewagę pilotom niemieckim w powietrznych walkach. Natomiast głównym projektantem i konstruktorem samolotów w fabryce był Reinhold Platz. Nie umiał on robić żadnych obliczeń, ale miał genialne wyczucie konstrukcyjne. To dzięki niemu powstało w fabryce ponad 40 różnych modeli samolotów. Początkowo samoloty (w Niemczech) oznaczano wg ilości płatów, np.E-III to jednopłat typ trzeci (E-eindecker) D-VII to dwupłat typ siódmy (D-doppeldecker) itp.

Samolot Fokker D-VII bardzo szybko stał się najlepszą konstrukcją tamtego okresu. W końcu kwietnia 1918r. dostarczono na front 18 samolotów, ale już w sierpniu było ich tam 800. Wszystkie niemieckie eskadry zabiegały o pozyskanie tych samolotów. Biły na głowę wszystkie alianckie konstrukcje, których straty zaczęły w szybkim tempie rosnąć. Jednakże było już za późno na odzyskanie przewagi w powietrzu. Fokkerów D-VII było wciąż za mało i nie nadążano ze szkoleniem pilotów. Szybko też wchodziły na wyposażenie alianckiego lotnictwa myśliwskiego dorównujące Fokkerowi, SE-5a oraz SPAD-XIII.


     W czasie wojny wyprodukowano ok. 3500 Fokkerów D-VII. Były one jeszcze długo produkowane w Holandii, gdzie udało się zbiec Fokkerowi wraz z całą fabryką i kilkuset samolotami. Po zakończeniu wojny państwa alianckie podzieliły między siebie zdobyczne Fokkery. Najwięcej samolotów otrzymała Francja i USA, były na wyposażeniu jednostek myśliwskich Belgii, Szwajcarii i Holandii. W niewielkich ilościach były używane w ZSRR na Węgrzech, Litwie, Łotwie a także w Szwecji, Finlandii i we Włoszech. Fokkery przetrwały w niektórych jednostkach szkolnych do późnych lat trzydziestych.
 

W Polsce, po uzyskaniu niepodległości, przejęto kilkanaście Fokkerów pozostawionych na lotniskach przez Niemców (głównie lotnisko Ławica w Poznaniu). Potem w 1919 r. sprowadzono 20 samolotów z Francji, a następnie dalsze 20 z Niemiec. Samoloty te wraz z innymi typami samolotów myśliwskich, weszły na wyposażenie tworzących się polskich jednostek lotniczych. Brały udział we wszystkich konfliktach wojennych w latach 1918-1921: front południowo-wschodni, z Niemcami w Wielkopolsce, na wschodzie z Rosją Radziecką, w powstaniach śląskich i na Litwie.

Łącznie Polska posiadała 50 Fokkerów D-VII. Służyły w eskadrach myśliwskich do 1926 r. Polem pozostałe egzemplarze służyły do szkolenia i treningu do końca lat dwudziestych.

Konstrukcja     

Fokker D-VII to jednomiejscowy dwupłatowy samolot myśliwski konstrukcji mieszanej. Kadłub kratownicowy o przekroju prostokątnym, spawany z rur stalowych, grzbiet zaokrąglony, wyprofilowanym arkuszem sklejki. Całość pokryta płótnem sznurowanym na spodzie kadłuba. Część przednia osłonięta zdejmowanymi blachami aluminiowymi.

Skrzydła drewniane, dwudźwigarowe o grubym profilu. Krawędź natarcia kryta sklejką, reszta skrzydła płótnem. Dołki tylko na górnym skrzydle, napędzane mechanizmem linkowym. Skrzydło dolne, niedzielone przechodziło przez wycięcia w kadłubie. Usterzenie wykonane z rurek stalowych pokrytych płótnem. Statecznik pionowy ustawiono skośnie do osi kadłuba, celem skompensowania momentu obrotowego skrzydła. Podwozie dwugoleniowe, z osią pokrytą profilowanym skrzydełkiem, tworzącym dodatkową powierzchnię nośną. Fotel pilota umieszczony był w otwartej kabinie i miał regulowaną wysokość. Na drążku sterowym umieszczone były spusty karabinów osobne dla każdego, oraz dźwig nią regulująca obroty silnika. Silnik Fokkera to 6-cylindrowy, rzędowy, chłodzony wodą, Mercedes D-III (118kW), później BMW-IIIa (136kW) lub Austro-Daimler (196kW). Chłodnica samochodowa, mogła być demontowana bez potrzeby zdejmowania śmigła. Dwukomorowy zbiornik mieścił 90 l paliwa i komorę na 20 l oleju. Samolot uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe Spandau OB/15 Kalibru 7,9mm lub Parabellum kal. 7,9mm. Mocowane były do specjalnych zaczepów na grzbiecie kadłuba, przed kabiną pilota.